ایران و طالبان؛مماشات یا برخورد قاطع

آفتاب زاگرس؛ علی کامرانی چهره اصلاح طلب کهگیلویه وبویراحمدی نسبت به وقابع مرزهای شرقی و حوادث طالبان با ارسال یادداشتی واکنش نشان داد متن این یادداشت عینا” منشتر می شود :دیپلماسی، علم چگونگی تنظیم روابط با سایر ملل و دانش روابط با سیاستمداران دیگر ملل به هر سیاستمدار حوزه روابط خارجی؛ به هر انسان وبویژه هر دیپلمات می آموزد که برای مدیریت روابط با هر کشور دیگر ،ضرورت دارد که جغرافیای انسانی(زبانها، اقوم، مذاهب وفِرَق ، آداب رسوم ،تحولات فرهنگی، شاخص های توسعه انسانی به ویژه بهداشت، میانگین سن، میزان باسوادی وبیسوادی مردم آن سرزمین ) وجغرافیای طبیعی(همسایگان،کوهها ،دره ها، دریاها، رودخانه ها ومنابع زیرزمینی ورو زمینی ) ، تاریخ(هویت تاریخی آن ملت در ازمنه گوناگون ،تاریخچه جنگها وتاریخ تحولات فکری سیاسی ونظامی ) ملت های دیگر را در تنظیم اتخاذ سیاست خارجی مد نظر قرار دهد واز ظرفیتهای نظامی ،اقتصادی ، اشتراکات فرهنگی و شرایط جغرافیایی خود در اتخاذ تدابیر سیاسی در نوع رابطه وبعضا مواجهه با تحولات دیگر ملل وبویژه همسایگان در جهت تامین “منافع ملی ” بصورت علمی ودقیق بهره ببرد۰ متاسفانه تصمیم سازان حوزه سیاست خارجی کشورمان در اکثر مواقع در مواجهه با حوادث وتحولات دیگر کشورها وخاصه کشور های منطقه خاورمیانه بعلت کم سوادی ونداشتن فن دیپلماسی ، تحت تاثیر فضای احساسی شده و بعلت تحلیل غیر علمی از اوضاع جهان ومنطقه ،مواضعی را اتخاذ نموده اند که پیامدهای پرهزینه ی را برای کشور به دنبال داشت۰ در ماجرای تحولات اخیر افغانستان و قدرت یابی دوباره طالبان ، دست اندرکاران حوزه سیاست خارجی متاسفانه بعلت نداشتن دانش دیپلماسی وفقرعلمی؛ از هویت قومی،زبانی ومهمتر از همه بینش مذهبی فرقه متحجر و وحشی طالبان غفلت کرده و نه تنها از ابزارهای دیپلماتیک خود برای جلوگیری از تسلط آنان بر کابل ممانعت ننمودند بلکه تاسف مضاعف اینکه با آنان همراهی وهمکاری کرده ، ومتوجه عمق فاجعه نشدند۰نکته اصلی ومهم این است که اگر تصمیم سازان حوزه سیاست خارجی شناخت وتحلیل درستی از تاریخ ، فرهنگ وهویت قومی، زبانی و دینیِ سلفی گری ونوع قرائت طالبها از شریعت درافغانستان می داشتند و اصول حاکم بر روابط بین الدول را می فهمیدند وتحلیل درست ومبتنی بر اصل منافع ملی می داشتند وخردمندی وعقلانیت را در مواجهه با طالبها بر تصمیماتشان حاکم می کردند وتحت تاثیر فضای احساسی شعارهای به ظاهر ضد آمریکایی طالب قرار نمی گرفتند، واین گروه وحشی ،ضد تاجیک وضد شیعه هزاره و”شونیسم پشتونیسم “(پشتون افراطی) را جنبش اصیل منطقه نمی خواندند و سفارتخانه ملت افغان را به این نتراشیده هایِ فرسنگ ها از فرهنگ وتمدن نوین دور نمی دادند ؛امروز شاهد چنین حوادثی درشرق کشورمان نبودیم۰ اما سوال اصلی این است: حال که هییت حاکمه ایران که اشتباه استراتژیکی در مواجهه با طالبها مرتکب شده بود ، اکنون باید با تعرضات طالب به کشور چه واکنش وعکس العملی داشته باشد؟پاسخ های بسیار ومتفاوت ومتکثری در این مدت به این سوال داده شد که هرکدام از آنان دارای محاسن ومعایبی بوده وقابل احترام می باشند۰ از دیدگاه صاحب این قلم ضرورت داشته که نیروهای مسلح ایران در اقدامی غافلگیرانه و ضربتی ،ضرب شستی به طالب نشان داده تا هم اقتدار کشور را به آنان نشان دهند وهم به آنان هشدار دهند که تکرار چنین حوادثی خسارات جبران ناپذیری وحتی به قیمت نابودی طالب به دنبال خواهد داشت۰ فراموش نباید کرد که اگرچه مخالفین درگیری با طالب به درستی معتقدند که طالب ها را آمریکایی ها ،سعودیها وپاکستان به انواع تجهیزات مسلح نمودند وهدفشان کشانیدن ایران به باتلاق افغانستان است۰ اما از دیگر سو نیز نباید فراموش کرد که اگر استراتژی آمریکا ،عربستان وپاکستان در برابر ایران چنین نیز باشد ،این اتفاق دیر یا زود رخ خواهد داد۰پس خردمندانه این است که ایران تا زمانیکه طالب قدرت خود را تثبیت نکرده ،پیشگیری نماید۰ از دیگر سو؛ نیز نباید فراموش کرد که طالبان در داخل افغانستان نیز وضعیت بیار شکننده ای دارد و اقوام هزاره ،ازبک وتاجیک نیز وبویژه جبهه مقاومت به رهبری “احمد مسعود” مترصد فرصت برای حمله وضربه به طالبِ حاکم که اکثریت مطلق از قوم پشتون هستند ،می باشند