آفتاب زاگرس، یادداشتی که می‌خوانید از سری یادداشت های مخاطبین آفتاب زاگرس است که عیناً منتشر می شود و این سایت خبری دخل و تصرفی در آن ندارد.غلامعباس جشان زاده پاسدار بازنشسته و دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی نوشت:
بنام الله
پاسدار حرمت خون شهیدان
تلنگری جهت یاداوری وتجدید خاطرهای شیرین ان روزها وتلخ امروزی
مقایسه مختصری ازمدیریت وانتخاب در ۸سال دفاع مقدس ،با مدیریت وانتخاب این روزها در مملکت…
در سنگر فرماندهی، مجرب ترین وشجاعترین افراد جلسه محرمانه داشتند ،انتخاب تک تیرانداز،دیده بان،وتخریب چی،
امروز نماینده مردم ،وزیر وبالاتر چه جلساتی محرمانه وبا چه کسانی وچجوری ،چه انتخابهای صورت میگیرد .
در منطقه عملیاتی اعزام نیرو وافراد با ماشینهای لندکروز ومینی بوس ونفربر یاهمان ۹۱۱بحالت استتار از دید دشمن برای دفاع وحیثیت وطن جانانه بدون هیچ چشمداشتی پشت سرهم حرکت میکردندوهرلحظه یکی از همراهان خودرا از دست میدادند ،وبازم ادامه مسیر
اما امروز می بینیم بعضیا بعداز جنگ با ماشینهای اروندی وپلاک ملی میلیاردی وگران قیمت دودی با افراد خاص جلوی چشمان نگران همان ملت شهیدپرور براحتی رژه میروند وبرای اهداف خود ولیدرها وانتخابهای مدیر ومدیران بدون هیچ توجهی به مردم وقانون بجای سنگر ومسجد ،در منازل خاص به مشورت می نشینندونتیجه وخروجی جلسات را خودشان رقم میزنند
ان زمان در شبهای عملیات ورمزهاوگفتارهای شبانه نام مبارک یازهرا
یاعلی،یاحسین،یامهدی،
وجملات قشنگ تری برای گول زدن دشمن ،نقل ونبات ،یا اصطلاحات لری.
وووووالی اخرتا پیشروی وپیروزی وشهادت
اما امروزه فقط میبینیم که عده ای خاص برای اهداف خاص،با انتخابهای خاص چنان جولان میدهند که جز اه وافسوس هیچ چیزی دیگری عاید ملت نمیشود،وروزبه روز نگرانی واضطراب در زندگی ،معیشت واشتغال وحتی چهره مردم نمایان تر میشود .
اون زمان سرنگهبانی ورفتن‌روی مین وزیر تانک مسابقه بود ولی امروزه
جنگ ودعوابر سر میز ریاست ،مدیریت ،فرماندهی،فرمانداری،وشهرداری ورسیدن به اهداف گروهی وحزبی ،جناحی ووووووو
اینها فقط گوشه ای از ان همه رشادتها وانهمه فداکاریها وخلاقیتهایی بوده که بدون ریا ونظاهر انجام ومدیربت وفرماندهی جوری تنظیم شده که همیشه فرمانده جلو وبقیه پشت سرش حرکت میکردند ،
اما امروزه چی شده که با اون روحیه جهادی وعملیاتی خیلی ،خیلی فاصله گرفتیم…وجامعه چنان رنگ وبوی ریا وتظاهر وتملق ودروغ ونیرنگ وکلک بخود گرفته ست که گویی دیگر خودمان نیستیم
به کجا چنین شتابان.
