چشم رای دهندگان به انتخاب استانداران

افتاب زاگرس؛ ولی الله شجاع پوریان نوشت:با تکمیل ترکیب کابینه دولت چهاردهم و انتصاب معاونان رئیس جمهور، دولت پزشکیان در مرحله انتخاب استانداران خود آزمون مهمی را پیش رو دارد؛ بسیاری از فعالان سیاسی و ستادی، حضور کمرنگ چهرههای اصلاحطلب در ترکیب کابینه و برخی از مناصب مهم را با توجه به محدودیتهای پزشکیان از جمله ضرورت هماهنگی با نهادهای بالا دستی و مجلس ناهمسو را پذیرفتند، اما تردیدی نیست در چینش استانداران که نیازی به این هماهنگیها نیست، انتظار میرود رئیس جمهوری در این زمینه رویکرد متفاوت و امیدآفرینی از خود ارائه دهد.
استاندار در واقع رئیس جمهور کوچک یک استان است و علاوه بر انتصاب معاونان و مدیران ارشد حوزهی استاندای، فرمانداران، بخشداران و همچنین اثرگذاری در انتصاب مدیران کل، رؤسای سازمانها، مدیران عامل شرکتها و مسئولان سایر دستگاههای دولتی، نقش موثر و پررنگی در اعمال سیاستها و برنامههای دولت در سطح استان دارد. این وضعیت خود مشخص می کند که انتخاب استاندارانی ناهمسو با دولت می تواند چه پیامدهای مهمی هم در بعد عملکردی و هم در بعد سرمایه اجتماعی برای دولت دارد.
بسیاری از فعالان سیاسی و ستادی در یکی دو ماه گذشته با ناباوری شاهد انتصاب چهره-هایی هستند که نه تنها هیچ سنخیتی با گفتمان رئیس جمهور ندارند، بلکه بسیاری از آنها همه تلاش خود را برای شکست پزشکیان به کار گرفته بودند و امروز با پوشش کلیدواژه وفاق یکی پس از دیگری مناصب و پستهای مهم سیاسی و اداری را تصاحب میکنند؛ مدیرانی که اگر کارآمد و توانمند بودند در همان دولت همسوی خودشان، کارنامه بهتری برجای میگذاشتند تا مورد قبول مردم قرار گیرند.
بدنه رای دهنده به پزشکیان و فعالان سیاسی اصلاحطلب با وجود همه نارضایتیها و ناامیدیها، فداکارانه و دلسوزانه برای نجات ایران در انتخابات حاضر شدند و با وجود اینکه در دورههای گذشته طعم بیوفایی و بیتوجهی را چشیده بودند، به صحنه آمدند تا تغییری بزرگ در نظام تصمیمیگیری کشور ایجاد شود، اگر قرار بر این بود که با وجود دولت پزشکیان مدیرانی با همان نگاه خانمانسوز گذشته در دولت جدید وارد شوند، چه نیازی به این همه خواهش و التماس فعالان سیاسی اصلاحطلب برای افزایش مشارکت و پیروزی پزشکیان بود؟ سوال مهم دیگر این که مگر در پایان این دوره ریاست جمهوری، ناکامی و شکست این چنین مدیرانی به پای گفتمان دکتر پزشکیان واصلاحطلبان نوشته نمیشود؟
این روزها جوانان زیادی ناامیدانه فضای سیاسی کشور را رصد میکنند، نخبگانی که سالهاست با تاکتیک خالصسازی از چرخه مدیریت کنار گذاشته شدهاند و امروز هم در دولت منتخب خویش با کلیدواژه وفاق نادیده گرفته شدهاند و فرصتها به رقبای انتخاباتی آنان واگذار میشود، واقعیت این است که انتصاب استاندار کردستان در شروع امر برای فعالان ستادی بسیار مایوس کننده بود، اینکه به بهانه انتصاب یک کرد سنی، نیرویی با گرایش اصولگرایی و غیرمقبول برای اصلاحطلبان استان کردستان انتخاب شود، معنای وفاق دارد؟ آیا در میان این همه نیروی اصلاحطلب کرد که سابقهی وزارت کشوری داشتهاند کسی پیدا نمیشد که بتواند استاندار کردستان شود؟ امروزه بسیاری از جوانان وفعالان اصلاحطلب طعنه میزنند که اگر قرار بر وفاق است باید استفاده از نیروهای اصلاحطلب به صورت متقابل در دستگاههایی مثل رسانه ملی، قوه قضاییه، شهرداری تهران و … هم صورت گیرد، نه اینکه به بهانهی وفاق، دولت چهاردهم هم عرصهی حضور نیروهای غیرهمسو با اکثریت مردم شود و اصلاحطلبان بار دیگر در انتخابات آتی با کاهش شدید سرمایه اجتماعی و اعتماد مردم روبرو شوند، اتفاقی که در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ نیز رخ داد و حتی بسیاری از نیروهای تشکیلاتی وستادی اصلاحطلب حاضر به کوچکترین همکاری با نامزد نزدیک به اصلاحات نشدند و آن نتیجه هزینه زا رخ داد.
از سویی انتخاب استاندارانی غیرهمسو با دولت با توجه به ترکیب وگرایش غالب نمایندگان مجلس استانها، آنها را به سمت جلب حمایت نمایندگان پیش میبرد نه اینکه خود را مجری برنامههای دولت بدانند، چنین انشقاقی در مرحله تصمیم و اجرا نمیتواند کارنامهای موفق و مثبت به دنبال داشته باشد که سبد رای دولت را در انتخابات آتی افزایش دهد، استاندارانی که با توجه به مقبولیت شکننده دولت چهاردهم، در انتخابات آتی میتوانند به ابزاری برای مدیریت فضای انتخابات برای جریان رقیب تبدیل شوند.
با یقین وبه دور از مبالغه ماموریت اصلی و مهم پزشکیان برای بازسازی کشور و احیای گفتمان اصلاحات برای نجات کشور در نحوه انتخاب استانداران خویش است، اگر مردم و فعالان سیاسی وستادی، عزمی جدی برای تغییر فضای سیاسی و اداری کشور در انتخاب استانداران احساس کنند، سرمایه اجتماعی قابل قبول این روزهای دولت پزشکیان بازسازی و حتی بهبود خواهد یافت، اما ناامید کردن فعالان سیباسی در استان ها، دولت را در شرایطی قرار خواهد داد که علاوه بر نقدهای تخریبگر رقیب، باید منتظر نقدهای اصلاحطلبان نیز باشد، امید است پزشکیان قدر این فرصت تاریخی را بداند.