کوه سیاه را روسیاه نکنیم

آفتاب زاگرس؛حمایت و حفاظت از طبیعت، وظیفه انسانی و تزریق نشاط و زیبایی به زندگی خویش و آیندگان است.
و تو امروز کجایی *سهراب*، تا ببینی *دگر از غنچه شکفتن خبری نیست.* تو نبودی سهراب، “آب را گل کرده اند” . *نوای مرغکان و بلبلان و کبک ها* را با صدای حزن انگیز تفنگ، خموش کرده اند. کجایی ببینی که آنچه پدران و نیاکان ما از آهوان دشت، از مرغکان خوشنوای گلستان در سحرگاهان، از نغمه های دلکش بلبلان و از رویش گل های وحشی دشت سرسبز و با طراوت دیارمان برایمان می گفتند، گوئی الان همه فسانه بوده است و غیرقابل باور…در طی دهه های اخیر چنان سفره رنگارنگ طبعیت را با طبع لذت جویی، ماجراجویی و حرص و ولع و البته *فقر مادی و فرهنگی* از انواع گونه های گیاهی و جانوری خالی کرده ایم که بسان صحرای برهوت گشته و فرزندان و آیندگان ما را به دلیلی که امانت دار خوبی نبوده ایم، نخواهند بخشید. گونه های مختلف گیاهی در منطقه سردسیری *کوه سیاه، دلی مهرجان و خیارکار* مانند *چویل، قارچ، اندش، بیلَهَر، (بن سرخ) بِسُر، تَره، چَوُوش، باده، لِپُو، موسیر، آویشن (گِلُفته)، کارده و خرگوش و کبک* که خاصیت دارویی – درمانی، خوراکی و زیبایی دارند، در سال های اخیر به دلیل *احداث و بازگشایی جاده و ورود ماشین* به آن مناطق از یک سو و احساس نگرانی از غذاهای صنعتی، شیمایی و فرآوری شده که باعث *استقبال و تمایل روزافزون مردم بومی به غذاهای طبیعی* و محلی شده موجب تخریب، نابودی و کمیابی گیاهان بومی گردیده است. می توان یکی از دلایل آشنایی و گسترش استفاده از گیاهان بومی در مناطق بکر و کوهستانی را متأسفانه *شبکه های اجتماعی و فضای مجازی* که باعث گسترش اطلاع رسانی و همرسانی که با اشتراک تصاویر گیاهان و مناطق بکر باعث ایجاد یک موج و هیجان عمومی برای رفتن به سمت این مناطق و *برداشت بیش از حد و نابهنگام* گیاهان بومی دانست. البته نباید از سوءمدیریت و عدم برنامه ریزی صحیح و بلندمدت نهادهای دولتی در تخریب منابع طبیعی غافل شد. روزگار بلندی، *دامداران و عشایر بومی،* *استفاده بهنگام* از گیاهان بومی منطقه سرحد داشته اند به طوری که *تعادل بین زمان و میزان استفاده* رعایت می گردید و بخاطر زمان کوچ و رسیدن به منطقه سرحد، از چیدن زودهنگام گیاهان طبیعی، خودداری می گردید، اما اکنون، اکثریت مسافران و بومیان موجب خسران و ویرانی گیاهان از ریشه گردیده به گونه ای که در *سال بعد، بذری برای رویش مجدد باقی نمی ماند.* نگارنده با افراد میانسال و مسن عشایر کوه سیاه که هم کلام شده است، نقل می کنند که در گذشته، قبل از احداث جاده و ورود ماشین، تا نزدیکی های سیاه چادرها، انواع گیاه طبیعی رویش داشته و چنان فراوان بود که خشک می شده اند و بذر فراوانی برای رویش در سال بعد موجود بود، اما الان وقتی که ما به منطقه سرحدی ییلاق کوچ می کنیم، به سختی باید مقداری ناچیز موسیر و غیره تهیه کرد.
در پایان تا خیلی دیر نشده است *پیشنهاد می گردد* که فرماندار محترم شهرستان لنده، رئیس محترم اداره منابع طبیعی و امور عشایر لنده از *فروردین ماه تا ۲۰ اردیبهشت ماه* که زمان کوچ عشایر ایل طیبی و بهمئی می باشد، *مسیرهای چهارگانه ۱- موگرمون به کوه سیاه، ۲ – دلی مهرجان و دلی به کوه سیاه. ۳- راه دوخانی به کوه سیاه و خیارکار و ۴- راه دیشموک و قلعه رئیسی که از راه میانبر مله آو گاوان* به کوه سیاه منتهی می گردد را مسدود نمایند. ضمنا بستن این مسیرهای تردد هیچگونه مزاحمت یا مانعی برای فعالیت و تردد مناطق اطراف ایجاد نمی کند.

در پایان از خود مردم انتظار می رود شکوه و زیبایی کوه سیاه را به خاک سیاه و عزا تبدیل نکنیم

مهدی اسعدی خوب، دکترای توسعه پایدار و فعال فرهنگی