گل نمی‌زنید، حداقل کارت قرمز نگیری!

آفتاب زاگرس؛ ولی الله شجاع پوریان نوشت:انتشار تصاویری از چگونگی مواجهه رئیس کمیسیون آموزش مجلس شورای اسلامی با جمعی از فرهنگیان – که برای پیگیری مشکلات صنفی خویش به او مراجعه کرده بودند- بازتاب گسترده‌ای در افکار عمومی و شبکه‌های اجتماعی داشت. رفتارهای غیرمتعارف و به‌ دور از شأن، همراه با بی‌احترامی به‌ حاضران، سرگرم شدن به خوردن تنقلات و باد زدن خود و تکان خوردن‌های مداوم، از سوی از یکی از نمایندگان مجلسی که‌ قرار بود عصاره‌ی فضائل ملت باشد، مشمئز کننده و البته بهت‌آور بود.
بروز چنین سلوک و رفتاری در منظر عام از یک انسان معمولی به هیچ نحو، قابل قبول و پسندیده نیست،چه رسد به‌ نماینده‌ای که از فیلترهای متعدد نظارتی نظام سیاسی عبور کرده است؛ نمایندگانی که البته به اجحاف و ادعا جریان انقلاب را نمایندگی می‌کنند بهتر از هرکسی باید بدانند علاوه بر حسن و قبح عقلی رفتارها نزد انسان‌ها، آموز‌ه‌های سرشار از اخلاق و کرامت اسلام و پیامبری که ادعای پیروی از آن دارند، بر اخلاق، فضیلت و حرمتِ همه انسان‌ها تاکید داشته است. از سوی دیگر جنس انقلاب اسلامی که از رهگذر آن به منصب نمایندگی رسیده‌اند، فرهنگ، اخلاق و ادب بوده است.
اما حال که قرار نیست تخصص، مهارت، کارآمدی و پاک‌دستی مدنظر نهادهای نظارتی قرار گیرد، دست کم یک نماینده باید بخشی از فضایل مردمی که آن‌ها را نمایندگی می‌کند، را با خود داشته باشد. مردمی که پایین‌ترین اقشار جامعه‌شان نیز در حضور جمع، تخمه نمی‌خورند و با ناخن دندان خود را تمیز نمی‌کنند. واقعیت آن است که بنیان اصلی دین را مکارم اخلاقی و فضیلت‌های انسانی تشکیل داده‌است، اگر احکام و اعتقاداتی نیز در دایره ادیان ابراهیمی و اسلام و تشیع وجود دارد، به این دلیل است که همه این مقدمات به اخلاق نیکو منتج شود و از افراد، انسان‌هایی در تراز الگوهای دینی تربیت شود، و در عرصه حکمرانی نیز نحوه رفتار زمام‌داران و مدیران با مردم در متون و نصوص دینی از جمله نهج‌البلاغه به خوبی نشان می‌دهد که موضوع تعظیم شعائر اخلاقی و تکریم مردم تا چه اندازه در شریعت ما حائز اهمیت است..
تلخی این اتفاقات این است که رویدادهایی مشابه این ماجرا یا سیلی زدن نماینده مجلس به سرباز راهور به دلیل ممانعت از تردد در مسیر خط ویژه یا تهدید یکی از مسئولان قضایی از سوی یکی از نمایندگان در یکی از حوزه های انتخابیه استان اصفهان و … در مجلسی رخ می‌دهد که دست‌چین‌ترین مجلس پس از انقلاب به شمار می‌آید، یعنی نظام و حاکمیت هزینه‌های معنوی و انتقادات متعددی را به جان خریده‌اند تا به زعم خودشان مجلسی در تراز انقلاب تشکیل شود و حال بروز چنین رفتارهایی ذات مجلس کنونی را بیشتر جلوه می‌دهد. از این رو باید مسئولان نظارتی را به تامل وا دارد که آیا به‌راستی چنین نمایندگانی استحقاق این همه هزینه (از حذف رقبا تا و هموار کردن مسیر ورود به مجلس) را داشتند؟
تکرار این نوع اتفاقات در ماه‌های منتهی به برگزاری انتخابات مجلس، شاید تلنگری برای مسئولان در جهت تجدیدنظر در رویکردشان نسبت به انتخابات و بررسی صلاحیت‌ها باشد. موضوعی که البته پیش از این بارها و بارها ثابت شده که تاثیر چندانی در رویکرد و بینش متولیان امور ندارد، اما چه نیکوست دلسوزانی که هنوز دل در گروه اسلام و انقلاب دارند، دریابند این رفتارها چه تاثیری در افزایش نارضایتی مردم و فاصله گرفتن مردم از حاکمیت دارد. نماینده‌ای که هنوز ساده‌ترین و بدیهی‌ترین اصول رفتاری و آداب معاشرت و سخن گفتن با مردم را نمی‌داند چرا باید در موقعیتی قرار گیرد که با کسب کمتر از صدهزار رای از حدود یک میلیون نفر حائز رأی، راهی بهارستان شود؟
جامعه بزرگ فرهنگیان کشور با این حجم از مطالبه و چالش و خواسته با چه انگیزه‌ای، مطالبات‌شان را از اصلی‌ترین کانال قانونی مجلس؛ یعنی کمیسیون آموزش – با ریاست چنین فردی – پیگیری کنند؟! شوربختانه همانند یک تیم ورزشی که مسابقه را باخته و بازیکنانش نیز با دریافت کارت زرد و قرمز، اخلاق را هم باخته‌اند، در حال باختن همه چیز هستیم، نمایندگان یکدست و انقلابی‌ مجلس کنونی اگر نمی‌توانند قدمی برای حل مشکلات معیشتی و بهبود اوضاع اقتصادی بردارند، اگر نمی‌توانند بر نهادهای مسئول نظارتی داشته باشند، اگر توان مقابله با نهادهای موازی تصمیم‌گیر و مداخله‌گر را ندارند، لااقل اخلاق را رعایت کنند تا این چنین هزینه بر نظام و کشور تحمیل نکنند. اگر نمی‌توانند در زمین مسابقه گلی بزنند و مردم‌ را خوشحال کنند، حداقل اخطار زرد و قرمز نگیرند!
سرمقاله روزنامه همدلی