ساخت مسجد فی نفسه مطلوب است/اصرار بردو قطبی جامعه خطرناک است/مسجدسازانی که رونق و رمق مسلمانی برده‌اند

آفتاب زاگرس به نقل از روزنامه همدلی شجاعپوریان نوشت : ماجرای قطع درختان پارک قیطریه و ساخت مسجد در آن با واکنش‌های گسترده‌ای در افکار عمومی و رسانه‌ها مواجه شد که به اختصار به جنبه‌های مختلف این موضوع پرداخته می‌‌شود:
۱- در دنیای امروز هر نهاد، دستگاه، پدیده، کالا و مکان خاصی، کارکردی ویژه، چارچوب و تعریف مشخص خود را دارد، ورزشگاه برای برگزاری مسابقه ورزشی، سینما برای دیدن فیلم، حسینیه برای عزاداری و مناسک مذهبی، جاده و خیابان برای تردد خودروها، مجلس برای قانون‌گذاری، یخچال برای نگهداشت غذا و میوه، فرودگاه برای پرواز هواپیما و نانوایی برای پخت نان و… مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ در این میان کاربرد اصلی پارک تمهید فضای سبز، بازی، پیاده‌روی، ورزش و … و کاربری مسجد برگزاری نماز و سایر مناسک دینی است؛ هیچ انسان عاقلی توقع خارج از عرفی از سینما، استادیوم، جاده، فرودگاه، مجلس و … ندارد و عدول از این منطق احتمالا با واکنش شهروندان وجامعه مدنی روبه‌رو خواهد شد.
۲- ساخت مسجد فی‌نفسه یک امر مطلوب و یک فضیلت به شمار می‌آید، تهران با وجود اینکه ادعای ام القرای جهان اسلام را دارد، اما سیمای یک شهر اسلامی را ندارد، اگر یک شهروند خارجی از فرودگاه مهرآباد، مسیر فرودگاه تا میدان امام حسین(ع) یا مسیر اتوبان شهید ستاری را از جنوب تا شمال طی کند با کم‌ترین تعداد مسجد روبه‌رو خواهد شد، در مسیر ستاری احتمالا یک مسجد و مسیر آزادی تا امام حسین(ع) نیز کمتر از سه یا چهار مسجد وجود دارند که غالب آنها هم عمری به درازای پیش از انقلاب دارند، در مناطق مرکزی و جنوبی شهر تهران که طراحی آن در رژیم گذشته صورت گرفته، حضور مساجد بسیار پررنگ‌تر از مناطق تازه تاسیس در دوران انقلاب اسلامی است؛ در آن دوران نه برای ساخت مسجد، درختی قطع شد، نه پارکی تخریب شد، نه کسی با لجبازی گفت “مسجد می‌سازیم ،خوب هم می سازیم” و نه ژست مدیر اسلامی بودن گرفت وهیچ مدیری هم تلاش نکرد با ساخت مسجد مدراج بالاتر مدیریتی را کسب کند، اما به تناسب نیاز شهروندان به صورت منطقی و کارآمد مساجد متعددی ساخته شد و عمده‌ی ساخت مسجد هم در پیش از انقلاب توسط مردم وخیرین بوده است.
۳!- موافقان ساخت مسجد به‌ویژه مسئولان مدیریت شهری ادعا می‌کنند طبق برنامه به جز مسجد قیطریه، ۴۰۰ مسجد دیگر هم قرار است در شهر تهران ساخته شود و مطالبه‌گری مخالفان قطع درختان را به عناد و یا بی‌اعتقادی ربط می‌دهند چرا از خودشان نمی‌پرسند، چرا همین معاندین با ساخت ۳۹۹ مسجد دیگر در شهر تهران مخالفتی نکرده‌اند و فقط همین مسجدی که قرار است با قطع انبوهی از درختان و در پارک‌ ساخته شود، مخالفت کرده‌اند؟ اکنون قریب به ۴ هزار مسجد در شهر تهران وجود دارد آیا آماری از میزان مشارکت شهروندان از مساجد هست؟ آیا تا کنون به آسیب‌شناسی خلوت بودن و تعطیلی‌ برخی مساجد پرداختید؟ چرا برای برنامه‌ریزی جهت استفاده از ظرفیت حداکثری مساجد موجود، اصرار بر ساخت مساجد جدید دارید؟ کاری که بدون تردید که واکنش شدید افکار عمومی و بدبینی شهروندان آگاه را به دنبال دارد.اینکه اپوزیسیون همیشه بر مطالبات مردم موج‌سواری می‌کند، دلیل نمی‌شود که مطالبات خیرخواهانه شهروندان را نیز نادیده گرفت یابه معاندین نسبت داد.
۴- اصرار بر دوقطبی کردن جامعه در موضوعات این چنینی به نفع هیچ‌کس نیست، کلان‌شهر تهران امروز همان‌قدر به مسجد نیاز دارد که به مدرسه، پارک، ورزشگاه، اتوبوس، مترو؛ نمی‌شود به بهانه رفع یک نیاز، سایر نیازها را نادیده گرفت؛ افتادن در دام دوقطبی مسجد یا پارک اصلا پسندیده نیست. تدبیر درست مسئولان این بود که هم مسجدی ساخته شود و هم درختی قطع نشود، وگرنه ساخت مسجد با قطع درخت، چنان دستاورد بزرگی نیست که شهردار تهران بخواهد با لجاجت بر آن تاکید کند، اگر کسی ذره‌ای دغدغه دین یا حریت داشته باشد، این چنین دین را در مقابل‌ دنیای مردم و در معرض اتهام قرار نمی‌دهد.
۵- از منظری دیگر شهرداری متولی اصلی توسعه فضای سبز و صیانت از درختان است، در ماده ۵۵ قانون شهرداری و اصلاحات آن ۲۶ تا ۲۸ بند در مورد وظایف شهرداری تصریح شده که ساخت مسجد در آن دیده نمی‌شود، اما نگهداری و توسعه فضای سبز یکی از وظایف اصلی شهرداری است، تا جایی که امروزه حتی شهرداری تهران بابت قطع یک درخت از شهروندان جریمه‌های هنگفت دریافت می‌کند که در صیانت از فضای سبز موثر است، اما با کدام توجیه نهادی که بابت قطع درختان از سایر شهروندان جریمه دریافت می‌کند، خودش نسبت به قطع درختان اقدام می‌کند؟! این تناقض چه تاثیری در فرهنگ‌سازی برای توسعه فضای سبز در کلان‌شهر تهران دارد؟
۶- حتی اگر ساخت مسجد در پارک قیطریه هیچ منع قانونی و عقلی و منطقی نداشته باشد، در فضای شکل گرفته امروز نیاز به تدبیر و تامل بیشتری دارد؛ مسجد نه تیری در قلب دشمن، نه خاری در چشم و نه استخوانی در گلوی مخالفان است، مسجد همیشه محل عبادت، نماد وحدت، انسجام و مامن مومنین و نمازگزاران است، مسجد قرار است به قدری جذابیت داشته باشد که نوجوان و جوان امروز را از میان انبوه سرگرمی‌ها و جذابیت‌های بصری و فکری به سمت خود بکشاند؛ ساخت مسجد به بهای مخالفت با افکار عمومی، به کرسی نشاندن حرف خود، نادیده گرفتن توصیه‌های دلسوزانه و متهم کردن شهروندان چه لطفی دارد که برخی گمان می‌کنند اگر ساخته شود، قله‌ای را فتح کرده‌اند؟ چرا همین سماجت و اصرار و پشتکار در خرید اتوبوس و حل ترافیک و توسعه مترو و حتی ساخت مسجد در سایر مناطق تهران به کار گرفته نشده؟ آیا مجموعه شواهد حاکی از دهن‌کجی به مردم نیست؟
۷- به عنوان فردی که‌ پیش از این عضو شورای اسلامی شهر تهران بودم و با نیازهای پایتخت از جمله مسجد در برخی مناطق ومحلات آشنایی دارم، پیشنهاد می‌کنم مسجد بسازید، خوب هم بسازید، اما در جای خودش و با منطق خودش. مکان بندگی خدا را معرکه دعواهای سیاسی و لجاجت و پست و مقام نکنید؛ به اندازه کافی در بقیه حوزه‌ها مردم را به مقدسات و دین و مناسک بدبین کرده‌اید. هیچ آدم عاقلی مخالف ساخت مسجد نیست، در کشورهای غیراسلامی و سکولار هم ساخت مسجد مخالف ندارد، چه برسد به پایتخت یک کشور اسلامی؛ اگر مخالفتی هست با منطق و استدلال و تبعات آن است، اشکال در مدعیانی است که نه درد دین دارند و نه اهل مسجد هستند، اما عادت کرده‌اند از نردبان دین برای خود جایگاهی دست و پا کنند؛ نشانی این گروه را چندین قرن پیش سعدی بزرگ در گلستان‌ سترگش این چنین داده بود: ناخوش‌آوازی به بانگ بلند قرآن همی‌خواند. صاحب‌دلی بر او بگذشت. گفت: تو را مشاهره چند است؟ گفت: هیچ. گفت: پس این زحمت خود چندین چرا همی‌دهی؟ گفت: از بهر خدا می‌خوانم. گفت: از بهر خدا مخوان:
گر تو قرآن بر این نمط خوانی
ببری رونق مسلمانی